Η (γευστική) υπόθεση έχει αρκετό ενδιαφέρον στη χαριτωμένη, μοντέρνων τόνων Εξαρχειώτικη ταβέρνα.
Βράδυ Τετάρτης, εξιχνιάζοντας ένα «Ριφιφί», γωνία Εμμανουήλ Μπενάκη και Βαλτετσίου. Πρώτες ενδείξεις; Ντεκόρ χρωματιστό, πιτσιρικο-παρέες, φάτσες ελαφρώς ιντελεκτουέλ και χαλαρά τετ-α-τετ σε εξαρχειώτικο, ακομπλεξάριστο μιξάζ κι η πόρτα της κουζίνας να ανοιγοκλείνει σαν σε saloon με το ταχύτατο, υπό τις συνθήκες, παιδί στο σέρβις να σολάρει βουτώντας άδεια πιάτα –για να στρώσει τραπέζι– με ταχύτητα αστραπής από το παράθυρο (της κουζίνας εννοώ).

Το τυροζούλι που τυροκομείται στα Ανώγεια (€ 5,40), το οποίο το ’χω φάει στην Κρήτη με θυμαρίσιο μέλι, εδώ το σετάρουν με γλυκό βύσσινο. Του πάει. Τσιμπολογάμε καταπράσινους χορτοκεφτέδες με μαντζουράνα και συνοδευτικό γιαούρτι, αρωματισμένο με άνηθο (€ 5,90), ανακαλύπτουμε τι κρύβει το μυστήριο «βυζαντινή μαγειριά» (€ 7), το οποίο είναι μια… τρυφερή, αν και λίγο παραπάνω πλούσια σε μπαχαρικά από ό,τι θα ήθελα μίξη από μοσχάρι, χοιρινό και κοτόπουλο, με μανιτάρια, πράσο και κεφαλοτύρι. Τα κοκκινιστά ρεβίθια με μάραθο και κάρι (€ 6,20), παρότι το τελευταίο δεν «ακούγεται» σχεδόν καθόλου, είναι συμπαθή, ενώ και το θράψαλο στην κατσαρόλα με σπανάκι και λεμόνι (€ 9,30) αποδεικνύεται απλό και γευστικό. Το πιάτο, πάντως, με τα μοσχαρίσια φιλετάκια στη σχάρα, που σερβίρονται με σάλτσα από πιπεριά Φλωρίνης και συνοδεύονται με πλιγούρι, σταφίδα και κουκουνάρι (€ 12,70), δεν μεν ενθουσίασε σαν συνδυασμός υλικών και γεύσεων. εκτός αυτού, τα φιλετάκια ήταν σκληρά.

Με την κουβέντα στα διπλανά τραπέζια να έχει ανάψει –ανήσυχα πνεύματα–, εμείς συζητούσαμε άλλες… ανησυχίες (αναγραφόμενες στον κατάλογο): εδώ ο τραχανάς και οι χυλοπίτες είναι παρασκευής τους, το λάδι στις σάλτσες παρθένο ελαιόλαδο και τα τυποποιημένα αποφεύγονται. Εκτός της τελικής γενικής προτίμησης στο προφιτερόλ, πράγμα αναμενόμενο, παρατήρησα ότι στο «Ριφιφί» το χύμα κρασί το τιμάνε. Τη βραδιά που πήγαμε, μόνο ένα ζευγάρι απέναντι παράγγειλε εμφιαλωμένο. Εκείνος με μαλλί μοϊκάνα, εκείνη με χαριτωμένες ροζ τουφίτσες. Ω, ναι, δεν υπάρχουν οινικά κλισέ.

(+) Ακομπλεξάριστη, φιλική ατμόσφαιρα και μια ικανή μερίδα βιολογικής «συνείδησης», που μπορεί να πάει παραπέρα.
(-) Ένα σκέρτσο το έχουν τα πιάτα του καταλόγου, αλλά οι εκτελέσεις θέλουν περισσότερη προσοχή.


Άντζελα Σταματιάδου Από το Αθηνόραμα